tygodnik-cooltura

Urodziłam się we Włoszech w 1946 roku w wojsku Andersa. Przyjechałam do Anglii z rodzicami i wojskiem mając 3 miesiące. To był początek grudnia 1946. Więc moje pierwsze święta Bożego Narodzenia spędziłam w barakach w polskim obozie wojskowym w Rivenhall Essex. Zima była śnieżna i długa. Dochodziło do -20ºC.

Przyjechałam do Wielkiej Brytanii w 1990 roku w wieku 28 lat jako opiekunka do dzieci. Zamieszkałam w angielskiej rodzinie, bez znajomości języka. Dzisiaj nie wyobrażam sobie, jak to było możliwe, a okazało się, że była to najlepsza szkoła języka. Do dzisiaj utrzymuję z tą rodziną kontakty i przed każdymi świętami Bożego Narodzenia spotykamy się.

Praca, funty, dom, dziecko, on. Dziesięć lat. Inaczej patrzeć na świat, lepiej rozumieć ludzi. Swoich rozpoznawać po wyglądzie. Nie gubić się w metrze, za to w życiu nie raz. Do dziecka mówić w jednym języku, do jego ojca w drugim. Starać się nie myśleć o tym, co by było, gdyby się zostało. Podróże kojarzyć przede wszystkim z wyjazdami do domu. Polubić humor bez sensu, deszcz i wiatr. Czasem zapominać języka w gębie, innym razem wtrącać bezwiednie angielskie słówka. Tęsknotę mierzyć w milach.

Polacy mieszkający w UK na stałe albo tymczasowo, nie mają problemu z nabyciem przysmaków polskich, żeby przyszykować kolację wigilijną. A tak niedawno jeszcze był to problem. Lata 60., lata 70. – ból głowy. Wigilia bez karpia? Bez śledzia? Bez polskiego na zakwasie upieczonego chleba?

Ryzyko lepsze od spokoju, a porażka od zaniechania prób – oto rady godne adepta kursu zarządzania. Magdalena i Perykles zastosowali je, uciekając od świata biznesu – do wytęsknionych niebieskich fal i zielonych wysp na Morzu Egejskim. Podjęli ryzyko, osiągnęli spokój. Próba się powiodła.

Paralotniarstwo jest moją pasją, sposobem na oderwanie się od rzeczywistości. Kocham ten sport, bo jest wyjątkowy i daje bardzo dużo możliwości. Dzięki niemu poznałem wielu wspaniałych ludzi, których łączy to samo: radość z latania – mówi Marcin Gminski, miłośnik paramotoringu.

– Uwielbiam się uczyć, pracować na sobą, pokonywać granice – to wszystko daje mi aktorstwo. Każda rola jest jak podróż w nieznane, z której wracam bogatsza o nowe doświadczenia. Podróże w czasie i odkrywanie historii są również piękną stroną tego zawodu – mówi Katarzyna Kołeczek, polska aktorka, występująca m.in. w produkcjach BBC. I nie tylko!

15 listopada rozpoczęła się druga tura testowania aplikacji o przyznanie „settled status”. Potrwa do 21 grudnia. Jedną z organizacji, biorącą w niej udział jest East European Resource Centre. Zanim jednak weźmiemy się za składanie wniosków, przypominamy, czym jest status osiadły i dlaczego musimy się o niego ubiegać.

- Podczas jednego meczu przeciwko bodajże Tottenhamowi, tata, który zawsze mnie wspiera i jest na każdym meczu, jeśli to możliwe, otrzymał wiadomość o powołaniu do kadry U’16, którą prowadzi nadal pani Nina Patalon. Było to coś wspaniałego. Duma mnie rozpierała. Miałam okazję zagrać przeciwko Ukrainie z orzełkiem na piersi. Dla takich chwil warto żyć – mówi 16-letnia Wiktoria Czarny-Bojanowicz, polska piłkarka, na co dzień reprezentująca barwy Queens Park Rangers.

On muzułmanin ze stolicy Bangladeszu, ona chrześcijanka z miasteczka w zachodniej Polsce. Poznali się w Berlinie. Synka urodziła zaraz po maturze. Historia jak z „Faktu”, a jednak się udało. Oto Klaudia, Mamun i ich multikulturowy „happy end”.