cooltura

- W moim przypadku konsekwencja w działaniu i wiara, że to co robię przynosi również innym korzyść i radość, okazały się być tą właściwą drogą. Poszukiwanie nieszablonowego repertuaru i granie z lepszymi od siebie pomogły mi rozwinąć się jako muzykowi. Trudnością na pewno był fakt, że harmonijka jest jakby w cieniu innych instrumentów, które mają ustalony kanon repertuaru – mówi Eva Hurt, mistrzyni gry na harmonijce, której pierwszy studyjny album CD „My First Harmonica” wydany pod koniec ubiegłego roku zyskał pozytywne recenzje w brytyjskiej prasie muzycznej.

Aż siedmiu z dziesięciu badanych przez Fundację Barnardo’s uczniów i uczennic szkół brytyjskich uważa, że prowadzenie obowiązkowych zajęć z edukacji seksualnej pomoże im poczuć się bezpiecznymi. Z Pauliną Wawrzyńczyk, edukatorką seksualną z Fundacji Brook rozmawia Zuzanna Muszyńska.

- Kobieta na dźwigu to rzecz rzadko spotykana nawet tutaj. W całym UK biorąc pod uwagę wszystkie firmy można nas policzyć na palcach obu rąk. Jednakże w mojej firmie jest nas 3 panie i wszystkie z Polski!!! – mówi Zuzanna Sulewska, pracująca dla firmy HTC Wolffkran, jednej z największych i najlepszych firm w Wielkiej Brytanii.

– Dla mnie udział w programie był definitywnie sposobem na zrozumienie, że mimo że większość mojego życia ludzie starali się mnie przekonać, że nie jestem wiele wart, udowodniłem sobie i wielu innym osobom, że jest przeciwnie – mówi Tomasz Wania, uczestnik brytyjskiego Big Brothera.

Jacek, Andrzej i ich synowie: Adam i Brandon. Starają się być zwykłą, kochającą się rodziną. Przynajmniej w Wielkiej Brytanii, gdzie panowie zalegalizowali związek i adoptowali dzieci.

Urodziłem się i wychowałem w Warszawie. W Londynie mieszkam od roku 1987. Prowadzę firmę informatyczną. Udzielam się też charytatywnie na rzecz polskiej społeczności w Londynie – jestem prezesem Polskiej Szkoły Sobotniej na Ealingu. Kiedy przyjechałem do Wielkiej Brytanii pod koniec lat 80., byłem pełen optymizmu i nie zastanawiałem się zbytnio nad rozłąką z rodziną. Patrzyłem z ufnością w przyszłość i w nowe, ciekawe życie.

Co dziesiąty aktywny zawodowo Polak przebywa za granicą. Z 2,5 milionowej rzeszy emigrantów, 788 tys. osiedliło się w Wielkiej Brytanii według danych GUS z 2016 roku. Porównywalne z exodusem Polaków po 2004 roku były lata 80., epoka „Solidarności” i stanu wojennego, kiedy Polskę opuściło ponad 1 mln obywateli. O doświadczeniach z tamtego okresu Zuzanna Muszyńska rozmawia z Katarzyną Bzowską-Budd, socjologiem, dziennikarką, redaktor naczelną „Dziennika Polskiego” w latach 1991-2002.

Urodziłam się we Włoszech w 1946 roku w wojsku Andersa. Przyjechałam do Anglii z rodzicami i wojskiem mając 3 miesiące. To był początek grudnia 1946. Więc moje pierwsze święta Bożego Narodzenia spędziłam w barakach w polskim obozie wojskowym w Rivenhall Essex. Zima była śnieżna i długa. Dochodziło do -20ºC.

Przyjechałam do Wielkiej Brytanii w 1990 roku w wieku 28 lat jako opiekunka do dzieci. Zamieszkałam w angielskiej rodzinie, bez znajomości języka. Dzisiaj nie wyobrażam sobie, jak to było możliwe, a okazało się, że była to najlepsza szkoła języka. Do dzisiaj utrzymuję z tą rodziną kontakty i przed każdymi świętami Bożego Narodzenia spotykamy się.

Praca, funty, dom, dziecko, on. Dziesięć lat. Inaczej patrzeć na świat, lepiej rozumieć ludzi. Swoich rozpoznawać po wyglądzie. Nie gubić się w metrze, za to w życiu nie raz. Do dziecka mówić w jednym języku, do jego ojca w drugim. Starać się nie myśleć o tym, co by było, gdyby się zostało. Podróże kojarzyć przede wszystkim z wyjazdami do domu. Polubić humor bez sensu, deszcz i wiatr. Czasem zapominać języka w gębie, innym razem wtrącać bezwiednie angielskie słówka. Tęsknotę mierzyć w milach.