rasizm

W Wielkiej Brytanii coraz głośniej mówi się o potrzebie ogólnokrajowej dyskusji o pomnikach postaci będących symbolem imperialnej i kolonialnej przeszłość Zjednoczonego Królestwa. Dla wielu Brytyjczyków są wyłącznie pochwałą niewolnictwa i rasizmu, przeciwko którym od ponad tygodnia protestują tysiące ludzi w całym kraju.

Dyrektor generalny Ryanair, Michael O’Leary, został oskarżony o rasizm po tym, jak stwierdził, że muzułmanie powinni być poddawani dodatkowym kontrolom na lotniskach, ponieważ są „zagrożeniem”. Szef Ryanaira uważa jednak, że w przypadku rodzin z małymi dziećmi, można zrezygnować z tej procedury ponieważ "jest mało prawdopodobne by byli terrorystami".

Kilka dni temu pisaliśmy o sprawie z Norwich, gdzie ktoś pozostawił rasistowskie ulotki adresowane dla obcokrajowców mieszkających w miejskim budynku - Winchester Tower. Lokatorzy bloku postanowili okazać solidarność z ich sąsiadami nie będącymi rodowitymi Brytyjczykami, zorganizowali antyrasistowską demonstrację. Opublikowali również oświadczenie, w którym potępiają działania, najprawdopodobniej, jednego z najemców.

Policja aresztowała 50-letniego mężczyznę oskarżonego o popełnienie przestępstwa z nienawiści. Agresor miał dopuścić się rasistowskiego ataku na rodzinę w Omagh w Irlandii Północnej, przerażona ofiara wyskoczyła przez okno z trzyletnim synem by uciec przed mężczyzną.

Emeryt został ukarany grzywną w wysokości 600 funtów po tym, jak pogardliwie zwrócił się do czarnoskórej kobiety sugerując, że po wyjściu z Unii, będzie musiała szukać nowego domu - poza Brytanią: „Kiedy nadejdzie Brexit, znikniesz”. Kobieta poczuła się urażona, bo urodziła się na Wyspach.

The Muslim Council of Britan wezwała Konserwatystów do przeprowadzenia wewnętrznego śledztwa i usunięcia islamofobii z partii.

Policja w Humberside poinformowała że policjant, który obraził polskiego ochorniarza w jednym z nocnych klubów, stracił pracę. To nie wszystko.

Historia ingerencji brytyjskiej deputowanej do Izby Gmin Rupy Huq, w wizytę Rafała Ziemkiewicza w Londynie, w ciekawy sposób pokazuje równoległe procesy – tradycyjne sięganie polskiego nacjonalizmu do diaspory, oraz fakt, iż owa diaspora niekiedy woli być reprezentowana przez lokalnych, niekoniecznie polskich polityków. I czas najwyższy aby polskie władze i społeczeństwo przyjęło jako fakt, że Polaków zagranicą mogą reprezentować nie tylko Polacy.