Nigdy się nie starzeje, bo stała się wizytówką modernistycznej architektury i sztuki, które są dla miasta jak świeży powiew bryzy znad morza. Do tego sukcesu przyczynił się między innymi Park Güell, jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł słynnego architekta Antonia Gaudíego. Miejsce magiczne i mimo niewielkiego rozmiaru, pełne niesamowitych koncepcji oraz tajemnic.
Gdy kataloński przedsiębiorca Eusebi Güell powierzył projekt parku Gaudiemu, chciał stworzyć osiedle dla zamożnych barcelońskich rodzin, by mogły cieszyć się pięknymi widokami i zielonym otoczeniem. Osiedle miało składać się z 60 działek, widok z nich miał rozpościerać się na oddalone o kilka kilometrów morze, przejścia pomiędzy nimi miały być kręte i nawiązywać do natury. Dzisiejszy Park Güell to trzy kilometry krętych ścieżek i mostków oraz dwa budynki, z czego jeden mieszkalny. Właśnie w tym budynku mieszkał sam Güell, a obecnie mieści się tam małe muzeum.
Mozaikowa ławka
Budowa rozpoczęła się w 1900 roku i trwała 14 lat. Niestety niekorzystne ukształtowanie terenu i oddalenie od centrum miasta utrudniły całą budowę i zmieniły jej ostateczne przeznaczenie. Z tego powodu po śmierci Güella jego spadkobiercy sprzedali obiekt katalońskim władzom w 1922 roku. Cztery lata później dzieło stało się publiczną atrakcją. W 1984 roku park razem z innymi dziełami Gaudiego został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Większość atrakcji znajduje się w zamkniętej części parku. Kolejność zwiedzania zależy od wejścia, które wybierzemy. Zaczynając wycieczkę od wzgórza parku, zejdziemy wprost na taras widokowy, który jest uważany przez miejscowych za najdłuższą ławkę świata. Ma ona falisty kształt i mierzy aż 152 metry, aby każdy siedząc na niej mógł odczuwać prywatność. Taras mieści się tuż nad masywną salą kolumnową, która przypomina greckie lub rzymskie budowle. Z założenia miał służyć mieszkańcom jako targ. Pozostałe wejścia są na dole parku. Po obu stronach historycznej bramy znajdują się piękne pawilony wzniesione w latach 1901-1902. Od bramy do tarasu prowadzą schody, na których widnieje słynna Salamandra oraz instalacja imitującą jaskinię.
Instalacja przypominająca jaskinię
Park Güell nie posiada praktycznie linii prostych, podobnie jak inne projekty Gaudiego (Sagrada Familia czy Casa Mila). Mistrz inspirował się głównie przyrodą i uważał, że takie linie nie występują w naturze. Z tego powodu Park Güell jest pełen nietypowych kształtów. Artysta wykorzystywał w swoich dziełach technikę zwaną „trencadis”. Jest to sposób dekorowania powierzchni przy użyciu małych ceramicznych płytek, bardzo często rozbitych i nieprzydatnych. W ten sposób Gaudi mógł uzyskać efekt pożądanych krzywizn. Uważa się, że twórcą tego sposobu przyozdabiania był właśnie Gaudi, choć część modernistycznych artystów wykorzystywała tę technikę już wcześniej.
Schody prowadzące do sali kolumnowej
Gaudi wyprzedził epokę i na zawsze zmienił swoje ukochane miasto. Sprawił, że dziś możemy podziwiać ten mozaikowy ogród, który wiele mówi o nieszablonowym myśleniu artysty. Kolory, kształty i konstrukcje świadczą o jego nieograniczonej wyobraźni, za którą podążał bardzo konsekwentnie. Dzisiaj do Barcelony przyjeżdżają miliony turystów, wielu z nich głównie po to, by zobaczyć dzieła tego wyjątkowego artysty.
Natalia Ochmańska
Nacia Pal Mundo
Facebook: Nacia Pal Mundo
Instagram: nlatinblood
nataliaochmań[email protected]
Napisz komentarz
Komentarze