W tym roku mieliśmy okazję zobaczyć kilka przedstawień, które wnoszą powiew świeżości w sztukę mimów, eksperymentują z formą teatralną i ukazują nowe spojrzenie na sztukę oraz rzeczywistość.
W Barbican Centre odbyło się kilka przedstawień, które z pewnością były kluczowymi punktami festiwalu.
Les Antliaclastes to kilkuosobowa francuska grupa teatralna. Ich przedstawienie “Waltz of the Hommelettes” luźno oparte na motywach baśni Braci Grimm czarowało swoją atmosferą, kreatywną scenografią, ale przede wszystkim unikalną narracją opartą na ludowych motywach i dziecięcej logice.
Ich opowieść choć z pozoru naiwna ma elementy okrucieństwa, ale także unikalny humor. Les Antliaclastes stworzyli przedstawienie, które pobudza wyobraźnię, śmieszy, ale też może budzić demony.
Le Théâtre de L’Entrouvert zaprezentował poruszające przedstawienie “Anywhere”. Przedstawienie to zainspirowane jest historią Edypa, który po samookaleczeniu i opuszczeniu Theb próbuje ponieść się i wrócić do życia.
Towarzyszy mu w tej egzystencjalnej podróży jego córka Antygona. Le Théâtre de L’Entrouvert stworzyli minimalistyczne przedstawienie gdzie dźwięk, cisza, światło lub ciemność odgrywają ogromną rolę. Edyp to kukiełka z lodu, która podczas przedstawienia stopniowo się roztapia.
Topiący się lód sam w sobie może być metaforą, ale też ukazuje on delikatność Edypa. Kukiełka Edypa ukazuje wrażliwość, podatność na zranienie. Edyp to człowie wyniszczony przez los, któremu ciężko podnieść się po tym, co przeżył. Le Théâtre de L’Entrouvert w prosty sposób ukazują dramat ludzkiego losu. Ich przedstawienie posiada w sobie coś w antycznego rytuału.
Ostatnim przedstawieniem zaprezentowanym w Barbican Centre było “Father” w wykonaniu Peeping Tom. Peeping Tom to międzynarodowa grupa teatralna z siedzibą w Belgii. Ich przedstawienia cieszą się ogromną popularnością publiczności i krytyków.
“Father” łączy różne elementy sztuki jest tutaj współczesny taniec, awangardowy teatr, a także elementy musicalu. Jednak najważniejszy jest w tym przedstawieniu portret starości.
“Father” stara się oddać niejako od środka perspektywę osób zyjących z demencją, w domach starości lub cierpiących na inne choroby charakterystyczne dla podeszłego wieku.
Peeping Tom stworzyło przedstawienie niekonwencjonalne, które momentami śmieszy, a chwilami sprawia, że widz czuje się bardzo niekomfortowo. “Fater” to wiwisekcja starości, lęków, które jej towarzyszą, ale to także przedstawienie innej perspektywy, którą otwiera trzeci wiek.
Peeping Tom nie stworzyli płaczliwego przedstawienia, w ich refleksji nad starością jest afirmacja, nawet jeśli jest to czasem afirmacja rozpaczy. Peeping Tom potrafili przedstawić ludzi w domu opieki w sposób przejmujący, ale zarazem bardzo dynamiczny.
Przedstawienie to budzi w widzu całą gamę emocji od śmiechu, współczucia, aż do obrzydzenia. To nie tylko spektakl, ale to teatralne przeżycie, które prowadzi do katharsis.
Dr Jacek Kornak
Napisz komentarz
Komentarze